نوشته اصلی توسط
آناناس خوش قلب
به نظرم عامل تمام ناراحتی ها و عقب ماندگی هام از زندگی دیگرانن.مثلا اینکه من یه فردی هستم که از بچگی دوستی نداشتم.و هیچ مشکل خاصی هم ندارم
و خیلی هم تلاش کردم ولی نشده.اگر با چند نفر در دوره های مختلف دوست بودم فقط یکطرفه بوده
ومن بودم که زنگ میزدم یا پیام میدادم و اگر که من پیام نمی دادم قطع می‌شده.مثلا به یکی از دوستان صمیمی که تصمیم گرفتم دیگه پیام ندم و خبری ازش
نگیرم تا اون خبر بگیره و ارتباطمون قطع شد.و توی دوران کورونا هم دوسه تایید که داشتم رو از دست دادم.و کلا در ارتباط با بقیه دچار مشکل بودم و حتی توی گروهبندی ها .همش استرس می‌گرفتم که باز قراره تنها باشم.و این من رو افسرده می‌کنه.و همه جا ناراحتم.اما اگه بخوام خودم رو به تنهایی در نظر بگیرم یه دختری هستم با قیافه و اندام خوب و خانواده عالی رشته و دانشگاه خوب و در یه سری مهارتها رو دارم یاد می گیرم.وفرد تاثیر گذاری در خانواده و فامیل مو ن هستم و باهاشون ارتباط خوبی دارم.اما در بیرون ازین دایره میشه گفت کاملا بی عرضه عمل میکنم.توی یکی از مقالات این سایت خوندم این مشکل به ژنتیک افراد ربط داره.حالا نمیدونم باز هم تلاش کنم تا بتونم مهارتهای ارتباط جمعیم رو زیاد کنم و واسه پیدا کردن دوست تلاش کنم.یا اینکه نه قبول این یکی از ویژگی های فردی منه و دوست رو بی خیال بشم و به خودم بچسبم.
نظرت چیه؟
